Τελικά χθες στο Μόναχο επαληθεύτηκε το μεγάλο ρητό: Η φόρμα κέρδισε την κλάση. Η σούπερ φορμαρισμένη Μπάγιερν έκανε σκόνη και θρύψαλα την μεγάλη κλάση της Μπαρτσελόνα. Τέσσερα γκολ και λίγα ήταν... Αμα το έλεγες αυτό πριν ξεκινήσει το παιχνίδι, θα έλεγε ο κόσμος “ωχ καλώς τον νέο Μπάρκουλη. Αυτό το Δαφνί το’ σκασε αυτός”.
Ετσι είναι. Αμα η ομάδα με τη μεγάλη κλάση είναι απελπιστικά ντεφορμέ, έτσι και πέσει πάνω στην σούπερ φορμαρισμένη ομάδα, όχι απλώς θα χάσει, αλλά θα συντριβεί. Από τα πρώτα λεπτά φάνηκε χθες το πράγμα. Από τη μία έβλεπες μια ροδοκόκκινη ομάδα γεμάτη σφρίγος και υγεία και από την άλλη έβλεπες ένα χλεμπονιάρικο και αρρωστημένο πράγμα που πήγαινε σαν τον πάω δεν πάω... Από τη μία έβλεπες τον Μίλερ, τον Ριμπάρι και τον Ρόμπεν να βρίσκονται ταυτόχρονα στην άμυνα και στην επίθεση σαν να είναι διακτινισμένοι και από την άλλη έβλεπες τον Μέσι, τον Ινιέστα, τον Τσάβι και τους υπόλοιπους να σέρνουν το κουφάρι τους πάνω στο γκαζόν. Κοίταγες χθες την Μπαρτσελόνα και έλεγες χθες με απορία, “ο Αγροτικός Αστέρας είναι αυτός;”.
Να λέμε σύκα-σύκα. Με εξαίρεση τον Ρόμπεν και τον Ριμπερί από θέμα τεχνικής κατάρτισης και δεξιοτεχνίας οι υπόλοιποι παίκτες της Μπάγιερν είναι πολλά χιλιόμετρα πίσω από τους παίκτες της Μπάρτσα. Ομως, χθες, από θέμα χαλύβδινης δύναμης, αντοχής και βαρβατίλας, οι παίκτες της Μπάρτσα ήταν πολλά έτη φωτός πίσω από τους παίκτες της Μπάγιερν.
Επίσης, χθες, φάνηκε και η τρομακτική διαφορά αξίας των δύο προπονητών. Ο ένας ήταν ο Ρόμελ και ο Πάτον μαζί, ενώ ο άλλος ήταν για τον γάιδαρο καβάλα. Για σεμινάριο η τακτική και το στήσιμο του Χάινκες. Σε πολύ κοντινές αποστάσεις οι παίκτες (ιδιαίτερα στο χώρο του κέντρου), με συνεχές τρέξιμο και ανελέητο πρέσινγκ, έκλειναν αστραπιαία όλους τους χώρους και δεν άφηναν κανένα περιθώριο δράσης για τους νωχελικούς παίκτες της Μπάρτσα. Ούτε μια κάθετη πάσα που δεν τους πέρασε. Εκπληκτικό το 4-3-3- του αλεπουδιάρη Χάινκες, με τους ακραίους Ρόμπεν και Ριμπερί να ανεβοκατεβαίνουν συνεχώς και να γίνονται ταυτόχρονα και εξτρέμ και μπακ. Ο Μίλερ και ο Σβάινσταϊγκερ κατάπιναν μπρος-πίσω αμάσητα τα χιλιόμετρα, αλλά ο εγκέφαλος και ο φλεβοκόμβος της Μπάγιερν ήταν ο Μαρτίνεθ. Θα’ ναι κρίμα αν αυτός ο παίκτης δεν πάρει φανέλα βασικού στην εθνική Ισπανίας.
Νεκρός ο Μέσι; Νεκρή και η Μπαρτσελόνα. Και όταν επίσης είναι νεκροί και ο Τσάβι με τον Ινιέστα, τότε το έργο γίνεται αντίο ζωή, με τη Ζέτα Μακρυπούλια και τον Αλέξη Γεωργούλη... Είμαι σίγουρος ότι αυτό που αναρωτιόμουν χθες εγώ, το ίδιο αναρωτιόταν όλος ο κόσμος. Πως ξεύτισε έτσι η Μπάρτσα; Που διάολο πήγε η απόλυτη κυριαρχία που είχε μέσα στο γήπεδο; Πως από απόλυτη πρωταγωνίστρια έγινε η απόλυτη κομπάρσος; Πως χάθηκε έτσι η αέναη κίνησή της; Που είναι οι μπούκες του Μέσι; Που είναι οι διαξιφιστικές πάσες των άλλων δύο κοντών; Πόσο παιχτάκια φάνηκαν χθες ο Πέδρο, ο Αλέξις και ο Βίγια; Πως κατάντησε έτσι ο Πικέ, που αν δεν έχει δίπλα του τον Πουγιόλ είναι ολόφτυστος ο Σιόβας; Όσο για τον Βαλντέζ; Δίκαια τώρα τον φωνάζουν πατσαβουράκια...
real.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου